งานเลี้ยงอาหารค่ำแบบดั้งเดิมซึ่งจัดโดยกษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักรในโอกาสทางการของรัฐเรียกว่า “งานเลี้ยงอาหารค่ำทูต”
นี่คือหน้าที่ของรัฐที่ทำเครื่องหมายช่วงเวลาหนึ่งในประวัติศาสตร์ของรัฐซึ่งมักเน้นด้วยของขวัญอย่างเป็นทางการของของขวัญและเกียรติยศ งานเลี้ยงอาหารค่ำอย่างเป็นทางการมักจัดขึ้นที่พระราชวังของรัฐหรือสถานที่อื่นที่เหมาะสมสำหรับโอกาสของรัฐเช่นพระราชวังในเอดินบะระพระราชวังบักกิงแฮมในลอนดอนกระทรวงการต่างประเทศในวอชิงตันหรือสถานทูตของประเทศที่จัดงานในวอชิงตันดีซี
อาหารมักจะเสิร์ฟโดยหัวหน้าบ้านซึ่งมักจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ ก่อนรับประทานอาหารจะมีการปฏิบัติตามพิธีการหลายประการ ได้แก่ :
- เครื่องบูชาที่ขโมยมาจากข้าวสาลีซึ่งปั้นเป็นขนมปังบาง ๆ
- การห้ามใช้แฮลิไทต์ (น้ำหอมที่มีสีสันบางครั้งก็กินได้)
- การนำเสนอวุฒิบัตรและพหุนาม (หมวกศัลยแพทย์ช่องปากปักดิ้นทอง)
ในช่วงปีแรก ๆ อาหารเหล่านี้มักจะถูกเสิร์ฟโดยผู้หญิงในศาล แต่ lorica ซึ่งเป็นคำในภาษาอิตาลีสำหรับอาหารค่ำถูกนำมาใช้เป็นส่วนใหญ่สำหรับงานทางสังคมและพิธีการของมื้ออาหาร สิ่งนี้แสดงให้เห็นโดยการใช้คำภาษาอิตาลี lorica omenta ซึ่งแปลว่า “รอบประตูวัง” หรือ “รอบเตาไฟ”
อธิบายศตวรรษที่ 13
ในอิตาลีศตวรรษที่ 13 คำตอบสำหรับคำถามเกี่ยวกับต้นกำเนิดของ Lorica พูดเพื่อตัวมันเอง ในเวลานั้น Lorica ได้รับความเข้าใจที่ดีเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมทางสังคม จึงเริ่มทำหน้าที่เป็นผู้จัดหาภาพวาดและประติมากรรมอย่างเป็นทางการสำหรับการตกแต่งพระราชวังและอาคารสาธารณะรอบ ๆ
เป็นวันที่น่าภาคภูมิใจอย่างยิ่งสำหรับ Loricas
Supreme Lorica ได้รับการประกาศที่พระราชวังในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2305 โดยมี ‘urship’ (เซอร์วิลเลียมแคมเปียน) พิเศษของแฮร์ริสันร่วมกับโรเบิร์ตเซนต์ยอร์กพ่อค้าชาวอังกฤษ
คำประกาศดังกล่าวได้รับการยกย่องจากนักล่าอาณานิคมสมัยนั้นจอห์นพอลโจนส์ซึ่งมักจะอ้างว่า: “วันนี้ควรเป็นมัสยิดในวันละหมาดและอาคารนี้จะเป็นประวัติศาสตร์ … อาคารนี้จะถูกส่งไปยังผู้รื้อถอน เพราะต้องการคนงาน”
คนงานในพระราชวังเริ่มเตรียมกำแพงของมัสยิดที่เสนอ พวกเขาถูกลากออกไปยังเคมบริดจ์และตั้งขึ้นเป็น Astatue (วันนี้มีพิพิธภัณฑ์อำนวยความสะดวกในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับประวัติศาสตร์)
สิ่งที่ดูเหมือนจะไม่เป็นที่รู้จักของนักประวัติศาสตร์ร่วมสมัยคือ บริษัท อื่นก่อตั้งขึ้นเพื่อสร้างมัสยิดที่วอลแทม ระหว่างปี 1637 ถึง 1645 เอ็ดเวิร์ดฟอร์สเตอร์ไปเยี่ยมนักวางแผนชื่อนิโคลัสวูดในวอลแทมและได้รับการแนะนำให้รู้จักกับการดำรงอยู่ของเมืองที่กำลังพัฒนาใหม่ วูดกลับไปอังกฤษและในปี 1638 แนะนำให้กษัตริย์วางนโยบายการวางแผนสำหรับเมือง นิโคลัสวูดแนะนำให้กษัตริย์รับคำแนะนำของฟอร์สเตอร์และแนะนำให้ชาววอลแทมสร้างท่าเรือและท่าเทียบเรือ
การวางแผนสำหรับเมืองนี้ออกโดย “เสื้อคลุมแขน” ที่เขียนขึ้นโดย William Makepeace หัวหน้าสถาปนิกของ Forster มีการส่งตราแผ่นดินหลายรุ่นเพื่อพิจารณา เอกสารฉบับสุดท้ายคือของโรงเรียนวอลแทมซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อวารสารวอลแทม แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเมืองนี้ตั้งใจจะปกครองตนเองภายใต้คณะกรรมการที่มาจากการเลือกตั้ง
การออกแบบของเมืองมีพื้นฐานมาจากรูปแบบต้นไม้สามต้น ต้นไม้มีจุดมุ่งหมายเพื่อจัดหาหลุมหาปลาพื้นที่จอดรถและสถานที่เพาะปลูก จากนั้นสภาก็เห็นพ้องกันว่าต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดและอยู่ใต้สุดควรเป็นทำเนียบรัฐบาล นอกจากนี้ยังเห็นพ้องกันว่าควรมีห้องสมุดสถาบันการศึกษาการประชุมเชิงปฏิบัติการและห้องพักสำหรับเจ้าหน้าที่ อาคารสาธารณะแห่งเดียวคือทำเนียบรัฐบาล
สถานที่สักการะบูชา
อาคารหลัก 3 หลังของวอลแทมทำเนียบรัฐบาลและคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ได้รับการออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกสูงสุดแก่ผู้มีสิทธิเลือกตั้ง แต่ละข้างยาว 150 ฟุตและสูง 18 ฟุต แต่ละห้องสูงจากพื้นดิน 40 ฟุตและสูงกว่าชั้นล่าง 20 ฟุต
ประตูหลักเป็นประตูที่ท้าทายเป็นสัญลักษณ์มากกว่าทางกายภาพ พวกเขาประดับประดาด้วยแผงกวาดขนาดใหญ่ พวกเขาอยู่เหนือสวนและพระราชวังในทำเนียบรัฐบาล
โรงเรียนสถาปัตยกรรมมีจุดมุ่งหมายเพื่อปกครองตนเอง จะต้องมีหลักสูตรที่ครอบคลุม มันจะมีห้องสมุดศูนย์นิทรรศการและห้องปฏิบัติการทางการเกษตรของตัวเอง
อาจจะน่าแปลกใจในบรรดาอาคารทั้งหมดของวอลแทมที่นี่เป็นโรงเรียนประจำอิสระแห่งเดียวในซัสเซ็กซ์ มี 18 หลังต้องมีบ้านอย่างน้อยครึ่งโหลสำหรับหอพักถาวรแต่ละหลัง เนื่องจากความแออัดจึงมีห้องทั้งหมด 16 ห้องสำหรับนักเรียนที่จะแบ่งปัน
สินค้าจึงเป็นเรื่องง่าย…
